Opracowali: Lewanczyk Martyna, Boltulenis Ivan
Pierwszy gdański Dwór Artusa powstał ok. 1350 roku i należał do Bractwa św. Jerzego, kultywującego tradycję arturiańską m. in. poprzez urządzanie turniejów rycerskich wg porządku Okrągłego Stołu. Po pożarze w 1476 roku, został odbudowany w 1481 roku. Nowy Dwór Artusa, wzniesiony na rzucie nieregularnego prostokąta, otrzymał formę trójnawowej hali o powierzchni ok. 400m2 i wysokości 12 m. Powstała wówczas bryła budynku zachowała się do dnia dzisiejszego. Od 1481 roku Dwór Artusa był ekskluzywną siedzibą gdańskich bractw kupieckich. Przybrał charakter głównego salonu towarzyskiego miasta, w którym spotykała się elita nadmotławskiego portu i w którym goszczono polskich królów, książęta, namiestników królewskich, a także przybyszy z całej Europy. Obok zabaw, biesiad, koncertów, przedstawień teatralnych, w Dworze Artusa odbywały się również posiedzenia sądowe. W 1742 roku Dwór przekształcony został w giełdę zbożową. W XIX wieku służył jako miejsce wielkich uroczystości, przyjmował monarchów pruskich, cesarzy, towarzystwa naukowe, członków Zgromadzenia Hanzeatyckiego itd. Przed II wojną światową stał się jednostką muzealną.
Dzięki przeprowadzonej w 1943 roku ewakuacji wyposażenia Dworu, ocalało ok. 70% zabytków wnętrza. Jednak duża część obrazów i rzeźb z Wielkiej Hali Dworu Artusa została zniszczona lub zaginęła w wyniku działań II wojny światowej. Celem Muzeum Historycznego Miasta Gdańska jest dziś rekonstrukcja brakujących fragmentów wystroju wnętrza, by w pełni przywrócić świetność artystyczną i ideową dawnej siedziby bractw.
Dwór Artusa to dziś jedna z największych atrakcji turystycznych Gdańska. W jego wnętrzu podejmuje się najwyższych przedstawicieli państw, w tym osobistości koronowane, a także wybitnych ludzi świata nauki i kultury. Obecnie obok funkcji muzealnej pełni rolę recepcyjną (oficjalne uroczystości organizowane przez władze miasta, regionu i państwa), konferencyjną oraz kulturalną (koncerty, festiwale, wystawy okolicznościowe).